ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΠΟΔΙΕΣ..ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ!!

Το 1982 καταργήθηκε η σχολική ποδιά,που δήλωνε την ταυτότητα του μαθητή.Σύμφωνα με τους πολέμιους έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με παιδικά στρατόπεδα,σύμ,φωνα με τους νοσταλγούς της τα σχολεία σήμερα μοιάζουν με παιδικές πασαρέλες

Πάντως όσο υπήρχαν  στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς συνέρρεαν όλοι οι μαθητές αγόρια και κορίστια συνοδεία γονέων ή κηδεμόνων σε βιοτεχνίες αλλά και μεγάλα καταστήματα, όπως ήταν το ΜΙΝΙΟΝ, προκειμένου να αγοράσουν σχολική ποδιά. Το 1975 οι ποδιές έφτασαν τις 3.500 και 4.000 δραχμές όταν ήταν ακριβής μάρκας, ενώ τα τελευταία χρόνια πριν την κατάργηση είχαν φτάσει ακόμα ψηλότερα με αποτέλεσμα οι οικογένειες των μαθητών να τρέμουν τη στιγμή που θα πρέπει να αγοράσουν καινούρια ποδιά στα παιδιά τους. Φυσικά δεν μιλάμε καν για τις περίφημες σχολικές ποδιές «Tseklenis», που κόστιζαν τα διπλά χρήματα και έφταναν περίπου στο 1/3 ενός βασικού μισθού αν και ομολογουμένως ήταν άριστης ποιότητας κι αισθητικής.

Η σχολική ποδιά έπαψε να είναι υποχρεωτική το 1982. Ήταν απόφαση της νέας τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του υπουργού παιδείας Λευτέρη Βερυβάκη. Οι μαθητές αλλά και πολλοί γονείς δέχτηκαν με χαρά την κατάργηση αυτή υποστηρίζοντας πως η ποδιά περιόριζε την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και καταπίεζε τους μαθητές που ασφυκτιούσαν μέσα στους γιακάδες. Ωστόσο, σήμερα πολλοί είναι αυτοί που αναπολούν με νοσταλγία τις «αθώες» εκείνες εποχές που δεν αγωνιούσαν καθημερινά για την εντύπωση που θα προκαλέσει η εμφάνισή τους στους συμμαθητές τους. Το μόνο σίγουρο - όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων - ήταν πως ο χρόνος για την κατάργησή της είχε πράγματι ωριμάσει. Η ύπαρξή της δεν εξυπηρετούσε πια καμιά ανάγκη και όλοι αυτοί οι εκφρασμένοι φόβοι περί ανεξέλεγκτης εισαγωγής της μόδας στα σχολεία και της ύπαρξης ενδυματολογικών ανταγωνισμών μεταξύ των μαθητών στις περισσότερες περιπτώσεις δεν διαψεύστηκαν.

Οι μαθητές, απεκδύθηκαν με μεγάλη ευκολία την μπλε στολή τους. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα,  δήλωναν ανακουφισμένοι καθώς υποστήριζαν ότι  φορώντας την, ασφυκτιούσαν.  

ΣΗΜΕΡΑ

Τα τελευταία χρόνια «άνοιξε» δειλά-δειλά η συζήτηση για την επαναφορά της, με διαφορετική ένταση κάθε φορά. Ποτέ όμως, μέχρι σήμερα, δεν έγινε κάποια σχετική ενέργεια από την πλευρά της Πολιτείας.
Πριν από 6χρονια σε ένα γυμνάσιο στο Αμβούργο παραδοσιακά προοδευτικό κρατίδιο της Γερμανίας, εισήγαγε το μέτρο της ενιαίας στολής .Το χρώμα και το μέγεθος του λογότυπου στη στολή συναποφασίσθηκε  από τους δασκάλους ,τους μαθητές και τον σχεδιαστή της .Στην αρχή κάποια παιδιά επέμεναν να φορούν τα κανονικά τους ρούχα ,σταδιακά όμως δεν ήθελαν να διαφέρουν και έτσι η στολή επεκτάθηκε.
Σήμερα οι 350 από τους 400 μαθητές ντύνονται εθελοντικά με άσπρα η μπλε μπλουζάκια και ανάλογα παντελόνια – φόρμες, οι τιμές των οποίων ποικίλλουν από 7 έως  25 ευρώ .Τα μικροσκοπικά τοπ με τους αφαλούς έξω είναι πλέον εκτός μόδας .Τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να διαλέξουν ανάμεσα σε 25 κομμάτια ένδυσης από την σχολική κολεξιόν ,η  εκμετάλλευση της οποίας αποφέρει επιπλέον έσοδα στα ταμεία του σχολείου . Η πρωτοβουλία, που είχε εθελοντικό  χαρακτήρα , ξεκίνησε σε συνεργασία με το σύλλογο γονέων του σχολείου .Σύμφωνα με το περιοδικό DER SPIEGEL, οι τοπικές αρχές εξετάζουν μάλιστα το ενδεχόμενο να διευρύνουν το μέτρο σε όλα τα σχολεία του κρατιδίου, καθώς πρόσφατη έρευνα απέδειξε πως η στολή έχει ευεργετικά αποτελέσματα στο κοινωνικό κλίμα στα προαύλια.

Στην Ελλάδα αρκετά-παραδόξως-ιδιωτικά σχολεία (ανάμεσα τους το Κολέγιο Αθηνών και Ψυχικού ,καθώς και το Αρσάκειο)έχουν καταφύγει στη λύση της στολής , επαναφέροντας την ομοιομορφία στις τάξεις για να διασφαλίσουν….την ταξική εξομοίωση.Με δεδομένο ότι πολλά από αυτά τα σχολεία τείνουν να μεταβληθούν σε εφηβικές πασαρέλες με τα πιτσιρίκια να επιδίδονται σε διαγωνισμούς ομορφιάς για την ανάδειξη του κομψότερου και ακριβότερα ντυμένου μαθητή ,το μέτρο μάλλον ανακούφισε τους γονείς ,που ούτως η άλλως στενάζουν κάτω από το βάρος των αενάως  αυξανόμενων διδάκτρων Ένας έμπειρος γονιός μπορεί εξάλλου να επιβεβαιώσει πως ο χρόνος επιλογής των κατάλληλων ρούχων κάθε πρωί κυμαίνεται από μισή ώρα έως τρία τέταρτα.
ΣΥΝΕΠΩΣ Η ΣΤΟΛΗ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΕΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ.
Από την άλλη η στολή θα μπορούσε να συνδράμει αποφασιστικά στην ενσωμάτωση των αλλοδαπών μαθητών ,αφού οι πολιτισμικές και γλωσσικές διαφορές ελαχιστοποιούνται ,όταν υπάρχει η αίσθηση(ταύτιση)πως ανήκουν στην ίδια σχολική οικογένεια .Όπως και στη Γερμανία, έτσι και στη χώρα μας , ενδεχόμενη υιοθέτηση μιας τέτοιου είδους ρύθμισης θα πρέπει να έχει εθελοντικό χαρακτήρα και όχι δεσμευτικό, κοινώς η στολή πρέπει να γίνει μόδα , όχι καταναγκασμός. Πάντως για να μην τρέφουμε αυταπάτες ,η στολή δεν αποτελεί πανάκεια.
 Πιστεύω ότι το Υπουργείο παιδείας και Θρησκευμάτων πρέπει να έχει σταθερή πολιτική ανεξάρτητα κυβέρνησης .Πρέπει τα παιδιά μας από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο να γνωρίζουν τι τους περιμένει και όχι να είναι έρμαιο στα καπρίτσια του κάθε ¨μεταρρυθμιστή ¨ υπουργού .Επιτέλους έστω και τώρα να αφήσουμε τους εκπαιδευτικούς να κάνουν την δουλειά τους βάζοντας στην ηγεσία του υπουργείου , εκπαιδευτικό γνώστη του αντικειμένου και όχι κάποιον άσχετο βουλευτή επειδή έφερε κάποιες χιλιάδες ψήφους…στο κόμμα. Ελπίζω ότι η επόμενη κυβέρνηση που σε λίγους μήνες θα επιλέξουν οι Έλληνες την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να προχωρήσει πραγματικά με το χέρι στην καρδιά  .Σε  αυτήν την μεγάλη αλλαγή για να γίνει η παιδεία η αρχή μιας νέας Ελλάδας που όλοι ονειρευόμαστε. Και αυτό το δικαίωμα δεν θα μας το στερήσει κανείς… Όχι για μας πια, το οφείλουμε όμως στα παιδιά μας. Και τέλος να θυμηθούμε ότι η ελληνική ήταν διεθνής και παγκόσμια γλώσσα στην αρχαιότητα.
Η μπλε σχολική ποδιά,  χρόνια ολόκληρα στο παρελθόν, μαρτυρούσε την ιδιότητα του μαθητή, υπηρετούσε την ομοιομορφία  των μελών της μαθητικής κοινότητας, κατά ορισμένες απόψεις και την συνοχή της.   

 Πριν από 30 χρόνια, η συζήτηση για το ενδεχόμενο της κατάργησής της, «άναψε» για τα καλά προκαλώντας αντιθέσεις και διχασμούς σε αρκετά σημαντικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.. 30χρονια πριν, η σχολική ποδιά «πέρασε» στο παρελθόν. Το κυβερνητικό μέτρο χαιρετίσθηκε από μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ως ένδειξη εκδημοκρατισμού, πλουραλισμού, ελευθερίας στην ανάπτυξη της προσωπικότητας.Εκεί ήρθε το τέλος,μιας ολόκληρης εποχής..